Kurczak i orzeł – magia Twoich przekonań
Był sobie hodowca kurczaków, który był jednocześnie zapalonym wspinaczem. Pewnego dnia, wspinając się na szczególnie trudną skalną ściankę, natrafił na sporą półkę. Na tej półce znajdowało się duże gniazdo, a w gnieździe trzy duże jaja. Jaja orła.
Wiedział, że to szczególnie nieekologiczne i z pewnością nielegalne, ale pokusa zwyciężyła i dyskretnie schował jedno z jaj do plecaka, upewniając się najpierw, że orlicy nie ma w pobliżu. Następnie kontynuował wspinaczkę, pojechał na swoje ranczo i włożył jajo orła do kurnika.
Tej nocy matka kura wysiadywała to wielkie jajo, dumna jak paw. Także kogut wydawał się całkiem z siebie zadowolony.
Kiedy nadszedł czas, jajo wykluło się i wychyliło się małe orlątko. Rozejrzało się wokół i zobaczyło kurę. – Mama! – zaskrzeczało.
I tak się stało, że orzeł dorastał ze swoimi braćmi i siostrami kurczakami. Nauczył się robić to, co robią kury: gdakać, trajkotać, grzebać w ziemi w poszukiwaniu ziaren i robaków, trzepotać wściekle skrzydłami i wzbijać się na kilka stóp, by potem runąć na ziemię w chmurze pyłu i pierza. Nade wszystko wierzył, że jest stuprocentowym kurczakiem.
Któregoś dnia, gdy był stary, orzeł, który myślał, że jest kurczakiem przypadkowo spojrzał w niebo. Wysoko na niebie, majestatycznie unosząc się na prądach powietrznych, lecąc bez wysiłku, z ledwo dostrzegalnym uderzeniem potężnych złotych skrzydeł, pojawił się orzeł.
– Co to jest? – spytał stary orzeł w zachwycie swego sąsiada z podwórka. – To jest wspaniałe. Tyle siły i wdzięku. Poezja w ruchu.
– To orzeł – odpowiedział kurczak. – To Król Ptaków. On należy do nieba. My jesteśmy tylko kurczakami, należymy do ziemi.
I tak się stało, że orzeł żył i zdechł jak kurczak, tylko dlatego, że myślał, że jest tylko tym i niczym więcej.